Beschreibung
In een verlaten, lichte ruimte staat een stilleven als een herinnering aan vergane pracht. Een statige vaas, eens gevuld met kleurrijke bloemen, prijkt nu alleen op een tafel. Het zonlicht dringt spaarzaam door stoffige ramen, waardoor de kamer een zachte gloed krijgt. De stilte is tastbaar, slechts doorbroken door het zachte gefluister van vergeten verhalen. De bloemen in de vaas lijken bevroren in de tijd, hun schoonheid gevangen in een eeuwig moment van verstilling. Elk blaadje, elke bloemblaadje vertelt een verhaal van vergankelijkheid en melancholie, een ode aan het voorbijgaan van tijd en de blijvende schoonheid van herinneringen.